smutki

Ona chyba lubi te swoje smutki.
Próbujemy jej pomóc, dając jej jakieś zajęcie.
Mówiła, że ma myśli samobójcze, ale ona ciągle coś mówi.
Dzwoni, żeby po nią przyjechać do szkoły, bo płacze w łazience.
Nie da się z nią rozmawiać, taka jest pokręcona.
Ciągle jest naburmuszona.
Jeśli pójdę z nią do psychiatry, to dostanie psychotropy. A to jest chyba najgorsze.
Ale co jej pomoże psycholog?
Inne dziewczynki w jej wieku są takie wesołe.
Chce gdzieś iść, ale jak ma wyjść z domu, to jej się odechciewa.
Z nikim się nie przyjaźni, bo nikogo nie lubi.


Och...
Jak zmusić rodziców, żeby natychmiast pakowali dziecko do samochodu i szukali ratunku u psychiatry...?